Ben genelde plan yapmıyorum. Çünkü hiç planlarım tutmuyor. Güya 6 ay kadar işsiz kalıp kendimi terbiye edecektim. Olmadı, yapamadım. Ne dibe vurabildim ne dipten çıkabildim. Arafta öylece kaldım. Baktım kafa gidiyor, baktım teklif de geldi, gittim işe başladım. Tam olarak toparlayamasam da kendime geliyorum yavaş yavaş. Peki bu sırada neleri okudum bir bakayım.

• Pal Sokağı Çocukları – Ferenc Molnár, Tanrı Olmak İsteyen Otobüs Şoförü – Etgar Keret, Aylak Adam – Yusuf Atılgan, Fahrenheit 451 – Ray Bradbury, Kendimi Durduracak Değilim 2  – Fırat Budacı, Böyle Buyurdu Zerdüşt – Friedrich Nietzsche, Atlas Silkindi – Ayn Rand, Empati – Adam Fawer, Bulantı – Jean Paul Sartre, Bir Psikiyatristin Anıları – Irvin D. Yalom, Saatleri Ayarlama Enstütüsü – Ahmet Hamdi Tanpınar, Floransa Büyücüsü – Salman Rüşdi, Ütopya – Thomas More, Çocukluğun Soğuk Geceleri – Tezer Özlü, Uğultulu Tepeler – Emily Brontë, Milena’ya Mektuplar – Franz Kafka, İkinci Adam – Şevket Süreyya Aydemir, Suyu Arayan Adam – Şevket Süreyya Aydemir, Homo Deus – Yarının Kısa Tarihi – Yuval Harari

O listeye tam olarak sadık kalmadım, çünkü hatırlamak istemediğim anılar canlandıracaktı. Çalıştığım iş fena değil, kendimi tam olarak toparlarsam verimim daha fazla artacak ama ona biraz daha zaman var sanırım.

Bitcoin, ethereum falan mevzularına eğildim bir ara. Ama karşılıklı çalışacak kimse olmayınca çok sarmıyor insanı. Bir de robotik kodlama mevzularına bakıyorum şu sıra. Eğlencelik, vakit geçirtiyor insana.

Ara ara aklıma geliyor. Dinlediğim bir şarkıda, okuduğum bir paragrafta veya bir pasajda onu hissediyorum. Sonra canım çok yanıyor ve vazgeçip, farklı şeyler yapıyorum.

Aslında eski hedeflerimi özledim. O hedefleri tekrardan kendime koymak istiyorum ama zamanın merhemine biraz daha ihtiyacım var gibi.