Bazen bir şeylere çok takıyorum. Bazen absürt hatalar yapıyorum. Genelde önünü arkasını düşünüyorum ama yine de yapıyorum. Sanırım heyecan aramak adrenalin salgılamak bazı bazı hoşuma gidiyor. Biliyorsun mesela, bunu yaparsam başıma şunlar şunlar gelecek. Belki küçük hayatımda türlü felakete yol açacak. Belki beninkinden çok daha küçük hayat yaşayanların, hayatlarında derin izler bırakacak. Ama yine de yapıyorum. Peki neden? Çünkü bilmiyorum. Bazen bilmek istemiyorum. En arabesk tabiriyle “sonunu düşünen kahraman olamaz” deyip yola çıkıyorum. Fakat anlamadığım hususlar var;

Mesela empati ile lanetlendiğimi kabul edip, bazen hiç empati yapamıyorum. Sanırım fazla endorfin, seretonin salgılayınca, eq seviyem dip yapıyor. Buradaki koordinasyonu beynim tam olarak kuramıyor, işlemiyor belki de iflas ediyor. Oysa çok az empati yapsam, serotonin geri alım inhibitörlerini vakit ayırsam kendimi de başkalarını da mağdur etmeyeceğim. Ama olmuyor, beyin işlevlerini farklı şekilde yerine getirmeye başlıyor.

Kelebek etkisi falan deyip, kendimle birebir çelişmem mesela. Düşünüyorum. Alternatifler neler olur diyorum. Başıma nasıl bir bela açar diyorum. Yine beynim oluşabilecek bin belayı defedip, adrenalin yönünden tercihini kullanıyor.

“Ben sorunlu insanı anlarım?” Anlayamazsın. Sadece anladığını düşünürsün. İnsanların iç dünyasında neler yaşandığını bilemezsin. İnsanların psikolojik sorunlarını tahmin edemezsin. Sonra sosyopat bir birey gelir, seni derin düşüncelere gark edecek darbesini vurur, yediğin sikle baş başa kalırsın. Köpeksiz köyü bulmuşsun, değneksiz gezmeye çalışıyorsun.

Hani Kemal Sunal’ın “Koltuk Sevdası” filmi var. Parti başkanı veya o ayarda abimiz gelip, Zühtü Başkan’a ara ara şiar edinmesi gereken sözler söylüyor. Tamam kılıç çekildi ve Sezar’dan güçlü değildiler. Senin şiar edinmen gereken sözler yok muydu mesela? Ha işte onlara yenisini ekliyorsun ve değneksiz gezmiyorsun! Yani; “demeğe de dilim varmıyor ama kabahatin çoğu senin, canım kardeşim!”