Bir kere yaşadım ben bunu. Çok geri zekalı bir dönemimdi. Türlü uyuşturucuya, alkole bulaştığım bir dönem. Tamamen dağıttım bir dönemdi. Sabah olduğunda gecesini hatırlamadığım, çeşit çeşit kavga ettiğim dönem. Oradan çıkmam çok zor geliyordu. Ya bildiğin orospu çocuğu olacaktım ya da iyi bir insan olacaktım. Nasıl oldu bilmiyorum ama bir aydınlanma yaşadım. O aydınlanma ile, kendimi kitaplara vurdum ve iyi bir insan olmanın çok da zor olmadığını anladım. Buraya kadarda getirdi beni, o dibe vurduktan sonra kalkma dönemi.

Şimdi dibe vurmasam da çok yaklaştığım bir döneme geldim. Kafamda sahne şöyle canlanıyor; Evimde üç beş eşya kalmış. Onlarda yerli yersiz duruyor. Koltuk devrilmiş, perde yarı açık. Televizyon sehpası var ama televizyon yok. Kitaplarım yerlere düşmüş. Etraf tozlu, kirli. Metruk bir ev gibi. Duvara dayanmış, bağdaş kurmuş vaziyette yere oturmuşum. Elimde bira var, içiyorum. Yanımda bir sürü boş bira şişesi. Kül tablası dolmuş, bazı izmaritler yere düşmüş. Uykusuzluktan alkolden gözlerim kan kırmızısı. Ağlıyorum, düşünüyorum ve içiyorum. Elimdeki her şeyi kaybetmişim. Tutunacak kimsem kalmamış. Ailem, sevdiklerim veya beni sevenler beni terk etmiş.

İşte sahne bu. Ve bu sahne beni müthiş huzurlu hissettiriyor. Ancak elimdekilerin değerini anlayabilirsem, tekrar toparlanırım gibi geliyor. Yeni bir hayata başlamanın zamanı geldiğini anımsatıyor bana.